Broj hadisa: 91
حَدَّثَنَا عَبْدُ اللَّهِ بْنُ مُحَمَّدٍ، قَالَ حَدَّثَنَا أَبُو عَامِرٍ، قَالَ حَدَّثَنَا سُلَيْمَانُ بْنُ بِلاَلٍ الْمَدِينِيُّ، عَنْ رَبِيعَةَ بْنِ أَبِي عَبْدِ الرَّحْمَنِ، عَنْ يَزِيدَ، مَوْلَى الْمُنْبَعِثِ عَنْ زَيْدِ بْنِ خَالِدٍ الْجُهَنِيِّ، أَنَّ النَّبِيَّ صلى الله عليه وسلم سَأَلَهُ رَجُلٌ عَنِ اللُّقَطَةِ فَقَالَ ” اعْرِفْ وِكَاءَهَا ـ أَوْ قَالَ وِعَاءَهَا ـ وَعِفَاصَهَا، ثُمَّ عَرِّفْهَا سَنَةً، ثُمَّ اسْتَمْتِعْ بِهَا، فَإِنْ جَاءَ رَبُّهَا فَأَدِّهَا إِلَيْهِ ”. قَالَ فَضَالَّةُ الإِبِلِ فَغَضِبَ حَتَّى احْمَرَّتْ وَجْنَتَاهُ ـ أَوْ قَالَ احْمَرَّ وَجْهُهُ ـ فَقَالَ ” وَمَا لَكَ وَلَهَا مَعَهَا سِقَاؤُهَا وَحِذَاؤُهَا، تَرِدُ الْمَاءَ، وَتَرْعَى الشَّجَرَ، فَذَرْهَا حَتَّى يَلْقَاهَا رَبُّهَا ”. قَالَ فَضَالَّةُ الْغَنَمِ قَالَ ” لَكَ أَوْ لأَخِيكَ أَوْ لِلذِّئْبِ ”.
PRIČAO NAM JE Abdullah b. Muhammed, njemu Abdulmelik b. Amr Akadi (Ebu-Amir), ovome Sulejman b. Bilal Medini prenoseći od Rebija b. Ebu-Abdur-Rahmana, (on) od Jezida, Munbeisova oslobođenog roba, (ovaj) od Zejda b. Halida Džuhenija, da je jedan čovjek pitao Vjerovjesnika, sallallahu alejhi ve sellem, za nađenu stvar, pa je on odgovorio: “Zapamti njenu uzicu (svezicu)”, ili je rekao: ‘“Njenu posudu i njenu kesu (torbu) i oglašavaj je jednu godinu, zatim koristi se njom, i ukoliko dođe njen vlasnik ti mu je predaj!”
– A zalutala deva? – upitao jc čovjek.
On se toliko rasrdio da su mu obrazi pocrvenjeli, (ili je Zejd b. Halid rekao: Lice mu je pocrvenjelo) i rekao je: “Šta ti imaš s njom! Ona ima sa sobom svoje piće i svoju obuću; dolazi do vode i brsti drveće, pa ostavi je dok je ne susretne njen vlasnik!”
– A zalutalo bravče? – upitao je opet čovjek.
– Ono je tvoje, tvoga druga, ili vuka – odgovorio je on.
